محصول

لنگرهای بخیه

یکی از شایع ترین آسیب ها در بین ورزشکاران جدا شدن جزئی یا کامل رباط ها، تاندون ها و/یا سایر بافت های نرم از استخوان های مرتبط با آنهاست. این آسیب ها در نتیجه فشارهای بیش از حد بر روی این بافت های نرم ایجاد می شود. در موارد شدید جدا شدن این بافت‌های نرم، ممکن است نیاز به جراحی برای اتصال مجدد این بافت‌های نرم به استخوان‌های مرتبط باشد. در حال حاضر دستگاه های تثبیت کننده متعددی برای تثبیت این بافت نرم روی استخوان ها موجود است.

به عنوان مثال می توان به منگنه ها، پیچ ها، لنگرهای بخیه و چسب ها اشاره کرد.

تثبیت انکر بخیه یکی از مهم ترین نوآوری ها در جراحی های آرتروسکوپی است. گزارش شده است که لنگر اصلی بخیه بیش از سه دهه پیش ساخته شده است. از لنگرهای بخیه ای که از کتان، کنف و مو توسط سوشروتا، جراح پلاستیک هند باستان (AD c380-c450) ساخته شده است، اشاره شده است. از آن زمان، لنگرهای بخیه دستخوش تغییرات مختلفی از نظر طراحی، مواد مورد استفاده، اندازه و غیره شده اند. لنگرهای بخیه در حال حاضر به طور فزاینده ای در ترمیم جراحی پارگی های روتاتور کاف با ضخامت کامل استفاده می شوند زیرا به تثبیت موثر بافت های نرم روی استخوان کمک می کند. . مزایای بالقوه شامل کاهش آسیب استخوان است.

یک سر نخ به بافت نرم و سر دیگر آن به وسیله ای که نخ را به استخوان متصل می کند، بسته می شود.

لنگرهای بخیه از موارد زیر تشکیل شده اند:

1. لنگر - ساختارهای پیچ مخروطی شکل که در استخوان قرار می گیرد و از فلز یا مواد زیست تخریب پذیر تشکیل شده است.

2. چشم - این یک حلقه در لنگر است که لنگر را به بخیه متصل می کند.

3. بخیه - این یک ماده زیست تخریب پذیر یا غیر قابل جذب است که از طریق چشمک لنگر به لنگر متصل می شود.

لنگرهای بخیه در طرح ها، اندازه ها، پیکربندی ها و مواد مختلف مورد استفاده در دسترس هستند. دو نوع اصلی لنگر بخیه عبارتند از:

1. بخیه های قابل جذب زیستی

به طور کلی در بسیاری از بافت های داخلی بدن استفاده می شود. این بخیه ها در عرض ده روز تا چهار هفته در بافت تجزیه می شوند. اینها در مواردی استفاده می شوند که زخم سریع التیام می یابد و بنابراین نیازی به مواد خارجی در داخل بدن باقی نمی ماند. لنگرهای بخیه قابل جذب بهترین وسیله فیکساتور هستند زیرا کمترین احتمال را برای ایجاد عوارض بعد از جراحی دارند.

لنگر بخیه های زیست تخریب پذیر در حال حاضر به طور فزاینده ای برای روش های مختلف در پزشکی ورزشی استفاده می شود.

2. بخیه های غیر قابل جذب

موارد کمی وجود دارد که بخیه های غیر قابل جذب مناسب تر باشند. این نوع بخیه ها توسط بدن متابولیزه نمی شوند. در مواردی مانند قلب و عروق خونی که نیاز به زمان بیشتری برای بهبود دارند، استفاده از بخیه های غیر قابل جذب مناسب است. با این حال، در جراحی‌های شانه، اغلب موارد ترجیح داده شده، لنگرهای بخیه قابل جذب هستند، زیرا موارد غیرقابل جذب در صورت جابجایی ایمپلنت ممکن است باعث ایجاد اثر خراش دهنده نارگیل شوند که ممکن است منجر به تغییرات جدی آرتریت به دلیل اثر خراش بر روی آن شود. استخوان لنگرهای بخیه فلزی، پلاستیکی از این نوع هستند.

لنگر بخیه به ابزاری ارزشمند برای جراحان ارتوپد تبدیل شده است.