News

Quotidie laboramus et laboramus. Fessis sentiemus et aliquando de vita confusa sentiemus. Sic hic decerpimus speciosa quaedam vasa a Internet communicare tecum.

Articulus 1. carpe diem et vive in praesenti

Esne aliquis qui haec verba multum dicit? "Minuto", "faciam postea" vel "cras faciam".

Si es, e vocabulis tuis statim remove et carpe diem! Quare? Quia numquam scimus quantum temporis reliquimus — et magni momenti est omnibus et singulis eius rebus utimur!

Filii tui tantum infantes et iuvenes uno momento sunt! Imagines accipite! Fac videos! Proficite in terram et lude cum eis! Fuge dicere, "Non", "Sicut feci" vel alias moras.

Bonus amicus esto! Visitationes fac! Facite vocat! Cards mitte! Offer auxilium! Et fac ut amici tui sciant quantum tibi significant!

Esto optimus filius vel filia potes! Sicut cum amicis tuis, quantum fieri potest, porrige! Sciant parentes tui quantum eos amas!

Magnus dominus pet! Fac ut eas multas attentionem praebeas et eas sortes amoris ostendas!

Postremo, sed non minimum — dimitte negativitatem! Ne in odio vel in negativo animo vel secundo perdis! Eat omne, et vivat momento, non praeterito! Vide ut sic vivam omnem secundam quasi ultimam tuam!

Articulus 2. Solis occasus

Insignem habuimus solis occasum post diem tertium Idus Novembres.

Ambulabam in prato, ad fontem parvi rivuli, cum sol ante occasum, post diem glaucum frigus, in horizonte stratum clarum pervenit. Luce vespera mollissima et clarissima in siccitate graminis cecidit, in ramis arborum in opposito horizonte, et in frondibus fruticis in monte quercus, dum umbrae nostrae longae per pratum orientem versus, quasi soli essemus. toUite trabes. Tam pulcher aspectus erat ut momento ante cogitari non poteramus, et aer tam calidus et serenus erat, ut paradisum illius prati facere nihil opus esset.

Sol occubuit in prato illo secessu, ubi nulla visebatur domus, cum omni gloria et splendore, quam in urbibus, ut nunquam antea, largiebatur. Fuit solum accipiter solitarius, habens pennas aureas luce aureas. Eremita e casula suo prospexit, et rivulus quidam niger per paludem metatus est. Dum ambulabam in illa pura et splendida luce deaurata aridorum herbarum et foliorum, putabam me nunquam tali diluvio lavari, nec postea fore.

Ita, amici mei, quotidie gaudete!